The West Coast - Deel II

Hallo trouwe lezers,

In het vorige bericht beschreef ik onze ervaringen aan de kust, in Karijini National Park en in de outback van de mijnstreek langs de Great Northern Highway. Inmiddels zijn we aanbeland op 18 april, waar we na een vroeg ontbijt in Narrogin via Katanning en Cranbrook naar het Stirling Range National Park zijn gereden. Na een (onverwacht) korte wandeling door de Red Gum Pass, zijn we het park verder ingereden, met prachtige vergezichten en mysterieuze bergtoppen als uitzicht ‘aan het eind van de weg’ en opzij. De begroeiing is ook erg mooi in Stirling Range. Na ongeveer 40 km gereden te hebben in het park (weer ‘dirt road’) zijn we bij Mount Hassell gestopt om te lunchen. We zijn de berg vervolgens ook omhoog gewandeld, in een heerlijk zonnetje. Het pas was redelijk steil en soms mensenhoog dichtgegroeid. Na een uur waren we al boven, met een prachtig uitzicht!! We hebben een hele tijd daarboven gezeten, genoten van de natuur om ons heen en gekeken naar hagedissen die onder onze voeten tussen en over de rotsen liepen. Nadat we weer bij ons autootje aankwamen, zijn we naar de Moingup natuurcamping gegaan. We hebben lekker buiten gezeten en toen het te fris werd zijn we in de tent gaan liggen en hebben we daar verder gekletst. Onze tanden hebben we gepoetst bij het huis van de parkranger waar licht brandde, omdat in de wc-gebouwen geen lichtschakelaar was: wel een lamp!?

Na een stevig havermoutontbijt waren we klaar voor de wandeling naar de hoogste top in de Stirling Ranges; de Bluff Knoll op 1073 meter. Het was weer een erg steile wandeling, maar met magnifiek uitzicht aan alle kanten! Er waren runners, waarvan eentje de top in 36.32 min. had bereikt, terwijl wij toch ruim een uur nodig hadden op ook een aardig tempo! Boven hebben we weer 1,5 uur gezeten, onze voeten bungelend over de afgrond ;). We hadden al van tevoren afgesproken dat we onszelf zouden belonen met echte Hollandse appeltaart, die je bij ‘The Lily’ zou kunnen krijgen. Dit is een echte Hollandse windmolen, in gebruik en gebouwd door een Nederlands echtpaar dat zich hier gevestigd heeft. Maar, het restaurant was dicht.. Dus hebben we uit ‘protest’ daar op het terrein geluncht. De ‘waakhonden’ die rondliepen, kwamen soms rustig even kijken en kregen wat jam van ons ;). Daarna zijn we verder zuidelijk gereden en hebben we nog een boswandeling in het Porongurup National Park gedaan, naar o.a. ‘Balancing Rock’. Hierna zijn we doorgereden naar Albany, aan de zuidkust. Na weer een lekker BBQ-avondmaal, hadden we als toetje pannenkoekenyoghurt: mmmm!

De volgende morgen stonden we op met dikke mist: onze tent was helemaal nat! In de stad zeiden ze ‘over een uur wordt het mooi weer!’, dus we dachten die tijd nog even nuttig te overbruggen met internet en e-mail: tenslotte hadden we al sinds 4 april geen internetcafés meer gezien! Ook maar meteen geregeld dat mijn Masterdiploma-uitreiking naar 10 juli verplaatst werd: ik was ingedeeld voor 24 april :D! Toen we weer in de buitenlucht kwamen, was het inderdaad goed weer geworden! We zijn met de auto naar het Torndirrup National Park gereden, om daar ‘The Natural Bridge’ en ‘The Gap’ te bekijken: enorm woest water dat tegen de klif slaat, met kracht (en veel lawaai!) omhoog spat en de rotsen heeft gevormd. Bij de ‘Blowholes’ kwam geen water omhoog, de zee was hier te rustig voor, maar wel enórm veel lucht met ook hárd geluid! Een beetje eng vond ik het wel.. Nadat twee jongeren hadden laten zien hoe je plezier kunt hebben boven zo’n blowhole, ging ook Marion erboven staan, en dan maar afwachten wanneer de lucht komt… :D. En die kwam, alles waait: je broekspijpen en truitje worden omhoog geblazen, je haar krijgt volume en het is dan eigenlijk best grappig. Dus toen wilde ik óók ;)! Eigenlijk wilden we bij het uiteinde van de kaap een wandeling doen, maar die zou te lang duren. Toen zijn we naar de Wind Farm gegaan: een heel park van windmolens langs de kust van Albany. Tijdens een rondwandeling daar kwam ik de éérste Limburger tegen op deze reis, uit Horn notabene (voor de niet-Limburgers: praktisch naast Roermond, met alleen de Maas ertussen)! Ze wonen sinds 2001 in Albany en vinden het er heerlijk :). Daarna weer terug naar het centrum gereden en toen heb ik eindelijk mijn McLeod’s Daughters-hoed gevonden en gekocht :D! Daarna hebben we onszelf getrakteerd op een dessert bij Nonna’s, ik had een lekker groot stuk Tiramisu en Marion chocoladetaart!

’s Morgens zijn we Albany uitgereden, onze volgende stop was Denmark. In het Visitors Centre daar hebben we de grootste barometer ter wereld bewonderd, gemaakt door de Nederlander Bert Bolle. De barometer is maar liefst 12 meter hoog en bevat 150 liter water! We besloten een korte wandeling te maken door het stadje en werden langs een rivier en door mooi groen landschap gevoerd. Weer terug in de bewoonde wereld kwamen we langs een ‘bowling’-baan, een soort sport die nog het meest wegheeft van jeu de boules en voornamelijk door gepensioneerden wordt bedreven. We hebben het een tijde bekeken: de smetteloos, witte outfits (inclusief hoedjes en sportieve schoenen), de serieuze concentratie en de teamspirit. Daarna zijn we naar Green Pool en Elephant Rock geweest, aan de kust: weer met mooi blauw water. Omdat het een mooie, zonnige dag was, waren er veel mensen in het water, maar Marion en ik vonden het toch net te fris.. We gingen vervolgens in de auto op weg naar de Valley of the Giants bij Walpole. Daar hebben we de beroemde Tree Top Walk gedaan: over een metalen stellage die zachtjes heen en weer beweegt alsof je bovenin een boom zit, loop je tussen de tientallen meters hoge boomtoppen door (het hoogste punt van de stellage is 40 meter, maar de bomen zijn nog langer). Ook kon je er een wandeling maken, en door uitgeholde bomen heenlopen. De hele regio daar bestaat uit enorm hoge Karri-bomen, die vroeger zijn gekapt voor de houtindustrie, maar nu langzaam weer worden beschermd. Nadat we onze camping hadden uitgekozen, werden we door middel van walkie-talkie-communicatie en een gids op een fiets naar onze plek geloodst ;).

De volgende morgen hebben we een hele tijd gepraat met een Australiër die van beroep bodemonderzoeker was. De dag was troosteloos begonnen, veel bewolking.. ik heb toen ook mijn trui onder uit mijn backpack gehaald: zo erg was het inmiddels afgekoeld! We zijn naar Shannon National Park gereden en hebben daar een lekker frisse boswandeling gemaakt. Daarna zijn we doorgereden naar Pemberton en via het Visitors Centre zijn we in het bos naar horizontale watervallen gereden en gewandeld, en hebben we daar even in de spaarzame zon gelegen op de rotsen. Daarna zijn we naar de befaamde Gloucester Tree gegaan, een 60 meter hoge boom die vroeger door de brandweer werd gebruikt om branden te spotten in de bossen daar in de regio. Tegenwoordig kan iedereen er in klimmen, met behulp van metalen pennen die elke halve meter in de boom zijn gestoken, om de stam heendraaiend en zo een ‘trap’ vormen. We hebben het weliswaar geprobeerd, maar zijn niet tot bovenaan gekomen .. :D Daarna zijn we naar een Lavendel- en bessenboerderij geweest, waar we een overhéérlijke bessenpannenkoek hebben gegeten, met bolletjes ijs! In Pemberton hebben we ook een camping opgezocht en (met een trui aan!) nog tot laat buiten in de open keuken gezeten.

De planning voor de volgende dag was het zuidwestelijkste puntje van Australië bezoeken: Cape Leeuwin, vernoemd naar het VOC-schip Leeuwin dat in 1622 de kaap aandeed. Daar komen de Zuidelijke en Indische Oceaan bijeen (dit is al de tweede keer dat ik twee Oceanen bij elkaar zag komen; de eerste keer was bij Cape Reinga in Nieuw-Zeeland en de derde keer zal in augustus in Kaapstad zijn!). We hebben er een heel interessante tour in de vuurtoren gedaan, door een leuke gids (met een typisch kapitein-uiterlijk). Daarna hebben we de Cave Road naar het noorden genomen en zijn we de Giant Cave met z’n tweetjes, niemand anders!, ingegaan. Erg leuk en avontuurlijk, zeker als je je zaklamp uitdoet, het dus echt pikkedonker is en dan het looppad (inclusief trappen) vervolgen :D! In de auto zijn we vervolgens doorgereden naar Margaret River en daar in de buurt hebben we een Chocolat Factory bezocht :). Helaas werden er geen Willy Wonka-achtige rondleidingen gegeven…, maar je kon wel gratis chocolade proeven: men neme een enorme schaal, een grote lepel en scheppen maar! Na deze zelfverwennerij zijn we verder gereden naar de camping in Yallingup, met nog een stop onderweg om de mooie, dramatische lucht bij Smith Beach op de foto te zetten.

’s Morgens hebben we bij de camping even wat tips gevraagd voor de beste wijnboerderijen in de regio, waar we zouden gaan wijnproeven. Het zuid-westelijke deel van West-Australië, en ook de staat South Australia, staan bekend om hun wijnplantages. We zijn naar twee wijnboerderijen geweest en 8 glazen verder was het ook wel genoeg! Via een Art&Craft-winkeltje en een Ice Cream Factory zijn we naar Busselton gereden, om daar de beroemde 2 kilometer lange jetty te bekijken. Helaas was deze net een week gesloten, voor onderhoud.., dus we konden hem niet tot het eind aflopen. Buiten, tussen de schreeuwende meeuwen, hebben we geluncht en daarna zijn we de stad ingelopen. Na even wat winkeltjes bekeken te hebben en ook even internet in de bibliotheek, zijn we ’s avonds in de auto doorgereden naar Bunbury. Daar hebben we ons op de camping vermaakt op een groot springkussen en ook de was gedaan!

De dag erna, 25 april, was ANZAC-day (Australian and New Zealand Army Corps), waarop beide landen hun gevallen militairen sinds 25 april 1915 (Slag bij Gallipoli - Turkije) herdenken. We besloten om de ceremonie in Bunbury bij te wonen, waarbij het ons opviel dat er véél jonge gezinnen met kindjes aanwezig waren! We hadden ’s morgens al kayaks gereserveerd in Dwellingup en na de ceremonie in Bunbury zijn we dan ook daarheen gereden. Maar het werd een grote teleurstelling: we moesten de kayaks zelf transporteren (op onze niet al te grote huurauto!) óf de 7 km lopen óf uiteraard extra betalen voor transport. Zoiets hadden we allebei nog nooit meegemaakt.. En eigenlijk hadden we ook geen zin meer om bij die organisatie te kayakken, ook al hadden we ons er heel erg op verheugd. Via een binnendoor-weg zijn we toen maar naar Rockingham gereden, waar we langs het strand gewandeld hebben en ons verbaasd hebben over een volledig geautomatiseerd, inclusief mannenstem en muziekje, public toilet :D. Op de camping daar hadden we voor het eerst een slechte BBQ (en dat in Australië!)… Ook had de campingvrouw ons op het hart gedrukt onze schoenen toch echt in de tent te zetten, aangezien er een vos rondloopt die wel eens schoenen had meegenomen..

Via industrieel gebied zijn we Rockingham uitgereden, richting Fremantle. Het was intussen gelukkig alweer wat warmer geworden, nu we weer wat noordelijker gingen :). Daar hebben we ons vermaakt op de populaire Fremantle Markets. Via een bezoekje aan het Visitors Centre, waar we onze Rottnest Island-ferry en fietsen voor de volgende dag hebben geboekt, zijn we weer terug naar de Markets gegaan. Ook hebben we daar in een heerlijk zonnetje naar straatartiesten gekeken, leuk initiatief! In de stad zelf hebben we ook nog rondgelopen, Fremantle heeft echt een gezellige uitstraling! Verder zijn we wat kunstgalerieën binnengelopen en uiteindelijk toch maar naar de camping gereden.

27 april: Marion jarig! Al vroeg hadden we de ferry naar Rottnest Island, een eilandje vlakbij de kust bij Fremantle, waar we een hele dag lekker het hele eiland hebben rondgefietst in heerlijk weer: 29 graden! Mooie uitzichten en prachtig helderblauw water ook weer. Ook hebben we er quokka’s gezien, een kangoeroefamilie die alleen op Rottnest Island voorkomt (stukje geschiedenis: de Nederlander Willem de Vlamingh dacht dat er grote ratten op het eiland leefden, vandaar de naam ‘Rattennest eiland’!). We konden ze zelfs aaien, ze kwamen namelijk wel heel dichtbij naar ons toe gelopen. Bij twee stranden hebben we ook gesnorkeld, zelfs bij een oud scheepswrak, maar nadat we 28 graden watertemperatuur waren gewend, werd het hier telkens kkkoud na een half uurtje snorkelen. Terug aan wal zijn we nog naar een markt op de kade geweest en daarna hebben we ons bij de auto omgekleed en zijn we de stad ingegaan. Nadat we allebei ‘even’ naar huis hebben gebeld, gingen we ter gelegenheid van Marions verjaardag uiteten bij een Italiaan. We kregen een plekje naast de open keuken en we hadden het dan ook gezellig met de pizzabakker (die eigenlijk gewoon chefkok is..)! We mochten ingrediënten proeven waarvan we op de kaart geen idee hadden wat het was en ook werd onze pizza door hem geserveerd :D. Bij een echt Spaans (?) chocoladezaakje hebben we daarna heerlijk pure warme chocolademelk gedronken.

De volgende dag wilden we graag de Fremantle Prison bezoeken, een gevangenis die nog tot 1991 dienst deed als een van de meest zwaarbewaakte gevangenissen in Australië. We hebben er twee tours gedaan en het was zéér interessant (maar ook erg confronterend: de Australiërs hielden er nogal ouderwetse gebruiken op na, straffen met de zweep, folteren, behoeftes doen in een metalen emmer, mini-cellen en de strop als doodstraf). Daarna zijn we naar Perth gereden en nadat we onze auto hadden uitgeladen bij het hostel, hebben we bij een tankstation zowat 3 uur gepoetst om al het rode stof weg te werken. Omdat het een (ook nog eens spiksplinternieuwe) huurauto betreft, was het namelijk eigenlijk verboden om ‘dirt roads’ te nemen. Maarja, dan hadden we zoveel mooie plekjes niet kunnen zien! Dus we hadden er het voorzichtige rijden, maar vooral de uren poetsen die middag er wel voor over ;). Die avond haalden we ons avondeten bij Subway en hebben we lekker op de bank gehangen en tv gekeken in het hostel.

De volgende morgen hebben we onze ‘Sunshine’ weer ingeleverd bij Thrifty en tot onze verbazing kéken ze niet eens naar onze blinkende auto! 29 en 30 april hebben we vooral besteed in het centrum van Perth: shoppen en te vaak de souvenirswinkels van binnen zien! Ook zijn we weer naar de Gallery of Arts geweest, waarvan de expositie nu helemaal klaar was. Mooie kunstwerken, ook gemaakt door studenten aan de kunstacademie. Op 29 april hebben we (alvast) mijn verjaardag ook gevierd en zijn we bij de Mexicaan gaan uiteten. Daarna hebben we lekker weer op de bank gehangen, met een reep brownie chocolade :D. De laatste dag heb ik mijn tassen ook leeggehaald en een aantal spullen weggegooid. Terwijl Marion ’s avonds ons laatste avondmaal kookte, heb ik stiekem gedoucht in het hostel waar ik die morgen eigenlijk al uitgecheckt was ;). Na het eten was het eigenlijk al veel te snel tijd om buiten op de shuttle bus naar het vliegveld te wachten.. En die kwam ook nog eens te vroeg! Echt vreemd om dan afscheid te nemen… Marion ging nog 10 dagen verder in Australië. Maar we hadden er toch een leuke maand opzitten saampjes :D! Met ook nog eens 6.300 km in 24 dagen, wie kan het zich voorstellen ;)? In de bus op weg naar het vliegveld was het ook raar voor mezelf om afscheid te nemen van Australië, om zo Perth by night te zien voorbijglijden…

Na een vlucht van 8 uur, die nog redelijk snel voorbijging door gewoon lekker film te kijken, lekker te eten en af en toe een uurtje te slapen, kwam ik in Hong-Kong aan. Ik heb een bus genomen naar het stadsdeel Kowloon en daar heb ik de hele dag als een van de weinige blanken in de drukbevolkte straten gelopen. Veel leuke winkeltjes ben ik in geweest, bij de kapper werd ik 20 min. gewassen en 1,5 uur geknipt, en ook heb ik me een hele tijd vermaakt op een enorm grote (lange) straatmarkt. Daar waren overigens opeens veel meer blanken te bekennen..! Het bleek ook dat ik toch best goed ben in afdingen, ik kreeg een ‘echt lederen handtas’ van 380 dollar naar 120 dollar (€12,-) gepraat (mijn richtprijs was 100). Eigenlijk heb ik nu spijt dat ik hem toch niet gekocht heb… ’s Avonds heb ik nog een tijd rondgelopen met een (blijkbaar) rijke Egyptenaar en mocht ik in chique juwelierszaken dure armbanden en kettingen passen/beoordelen die hij voor een vriendin wilde kopen :). Omdat ik ruim op tijd weer op het vliegveld wilde zijn, ook omdat ik mijn tweede handbagagetas nog moest ophalen, nam ik al om 21.20 uur de bus. Mijn vlucht zou pas om 00.15 uur gaan, maar op het vliegveld heb ik de tijd prima omgekregen door eerst wat in de Viva’s van Marion te lezen en daarna te luisteren naar de gesprekken tussen de (opeens véle) Nederlanders bij de boarding gate :D.

En toen was het zover, de laatste vlucht voordat ik weer op Nederlandse bodem zou staan! De 13 uur vliegen gingen redelijk snel voorbij, weer een aantal films gekeken en ook weer kunnen slapen. Om 6.30 uur landde ik op Schiphol, maar we moesten nog een kwartier wachten voordat we het vliegtuig daadwerkelijk konden verlaten. Nadat ik me even had verfrist en mijn McLeod’s Daughters-hoed had opgezet :D, moest ik nog een tijdje wachten voordat mijn backpack over de band kwam rollen. ... En toen zag ik paps, mams, Marco, Carolien en Leon om 7.15 uur bij de Arrivals. Wat lééééuk om hen weer te zien!!! In Asenray wachtte me vervolgens een lekker uitgebreid ontbijt, met o.a. hagelslag, fatsoenlijke kaas én vlaai :D! Het was een erg leuk welkom, bovendien ook nog eens op mijn verjaardag! En het was prachtig weer in Nederland die dag :D.

…

De reis was een fantastische ervaring; vol mooie, bijzondere natuur, speciale momenten, gezellige mensen en grensverleggende activiteiten! Ik ben blij dat ik Down Under geweest ben en kan het werkelijk iedereen aanraden (voor ieder wat wils namelijk)!! Kijk op http://picasaweb.google.com/metwomay voor de aangevulde fotocollectie! Bedankt voor jullie interesse en de leuke berichtjes :D.

Liefs,
Carmen