Westkust en Milford Track

Inmiddels is er alweer vanalles gebeurd hier aan de andere kant van de wereld en liggen jullie een beetje achter. Over 3,5 uur vertrekt ons vliegtuig naar Australie en de tassen zijn allemaal ingepakt. Ik zal jullie alvast een kort stukje bijpraten, t/m 21 december: het einde van de Milford Track.

De vorige keer eindigde ik met een teleurstellend bericht over het slechte weer dat we opeens een aantal dagen hadden. Maar... meteen al de volgende morgen werden we wakker met een mooi zonnetje!

De westkust
We zijn toen verder gereden richting Wanaka en hebben onderweg een heel aantal kleine wandelingetjes gemaakt. De volgende dag, 13 december, zijn we doorgereden naar Queenstown waar Carlijn inmiddels al geland was! We hebben die avond dus weer met z'n vieren op een (weer) erg mooie camping aan een meer gebarbecued. De volgende dag zouden we het Queenstown waarvan het bekendstaat verkennen: het is DE stad van thrilling activities en wij kozen white water rafting en canyoning uit! Vandaag stond rafting op het programma, en na eerst een erg mooie (maar smalle) bergweg te hebben gereden, werden we in de Shotover River gelaten. Het was leuk, maar eigenlijk waren er te weinig stroomversnellingen ;). Omdat we niet echt doorweekt waren, maar wel vonden dat dit hoort bij raften, zijn Inge en ik daarna nog even het water ingesprongen :D. De volgende dag zouden we gaan canyoning'en: erg spannend omdat je met alleen een wetsuit aan een snelstromende rivier afgaat, inclusief watervallen, abseilpunten, glijbanen, nauwe doorgangen, ... en sprongen van 6 en 8 meter hoog!! Dat laatste was wel heel spannend: je staat 8 meter boven het water, onder je zie je rotsen, voor je een waterval en de gids zegt dat je 'daar naartoe' moet springen. Na even (te rationeel) twijfelen spring je dan toch maar.. en dat geeft een apart gevoel in je buik!! Het was echt geweldig, zeker voor herhaling vatbaar!!! In de Queenstown Gardens hebben we die middag frisbeegolf gespeeld, totdat het begon te regenen ;). De volgende dag regende het helaas nog steeds, maar we zijn met de auto naar Te Anau gereden. Ondanks de regen kwamen we weer door schitterende landschappen. Onderweg hebben we langs de weg geluncht op onze krukjes: met de muziek keihard aan hebben we "15 miljoen mensen" gezongen :D. De volgende morgen zouden Inge, Carlijn en ik alweer om 8.45 uur opgehaald worden voor een cruise door Doubtful Sound, een zeer mooi fjord (en een must-do volgens de Kiwi's en veel brochures). In Te Anau en Manapouri was het erg mooi weer, dat beloofde wat: normaalgesproken regent het namelijk (bijna) altijd in Doubtful Sound.. We zijn onderweg nog even gestopt bij het grootste powerstation van Nieuw-Zeeland, een James Bond-achtige meerdere-verdiepingen-onder-de-grond-ruimte. Nadat we overgestapt zijn in een veel grotere boot, hebben we 3 uur rondgevaren in Doubtful Sound. Omdat het inmiddels al wat bewolkter was, gaf het een erg mystieke sfeer; zo'n bergen in de mist.

Milford Track
We zijn die avond doorgereden naar Te Anau Downs, waar we weer onze tassen helemaal moesten uitpakken :D. De volgende dag zou namelijk de vierdaagse Milford Track beginnen, "the finest walk in the world"!! Dat zou 4 dagen geen douchen worden, maar wel lopen door een erg mooi landschap.. Eerst werden we met een boot naar het noordelijkste punt van Lake Te Anau gebracht en vervolgens stond maar een 1,5 uur durende wandeling op de planning naar de eerste hut. Per dag mogen aan de Milford Track maar 40 mensen deelnemen (en het boeken hiervoor moet al in juli gebeuren). De hut was best luxe: een grote keuken, 2 bunkrooms voor elk 20 personen, doorspoelwc's en wasbakken met spiegeltjes! Om 17.00 uur die middag hebben we nog met Ranger Ross (de beheerder van die hut) een natuurwandeling gedaan, erg interessant!! De volgende dag zou om 7.00 uur de wekker gaan voor de 21,5 km naar de volgende hut. Maar om 6 uur werden we alweer wakker van andere mensen die al bijna gereed waren voor vertrek..! (om 6 uur!!) Niet veel later zijn we dan ook maar opgestaan en we kregen een erg mooi landschap, zeer gevarieerd: langs meertjes, beekjes, rivieren, watervallen, bergen en (mos)bossen. Terwijl Inge met twee Duitsers alvast de pass van de volgende dag liep, zijn Bram, Carlijn en ik in een moerasmeer gaan lopen (kkkoud, maar wel hilarisch :D). We hebben zelfs nog een paartje eenden gezien met 5 kuikens!!
De derde dag stond 14 km op het programma, eerst 470 meter stijgen en vervolgens 970 meter dalen naar de hut. Helaas was het flink aan het regenen toen we opstonden (overigens wel normaal voor de Milford regio). De tocht naar boven was daarom wel koud: door veel regenkleding, maar wel veel stijgen in korte tijd.. Het waaide erg hard boven op de pass, zeker omdat het onbeschut was.. We hebben in de shelter daar even wat warms gegeten/gedronken en toen begonnen aan de grote daling. Onderweg hebben we nog een tussentochtje gemaakt naar de hoogste waterval van Nieuw-Zeeland: de Sutherland Falls met een hoogte van maar liefst 580 meter, indrukwekkend! 's Avonds gezellig aan tafel bij Duitsers gezeten (overigens mengde de 40-personen groep steeds meer, erg leuk), die je overigens net als Nederlanders overal weer tegenkomt..
De laatste dag stonden we om 6.15 uur op en zijn we om 8.00 uur vertrokken met strakblauwe lucht! Een erg mooi dag om te beginnen. We hebben weer een aantal swingbridges gehad (leuk om op te springen ja!) en ook weka's gezien. Bij Sandfly Point (waar trouwens veel minder zandvliegen waren dan in andere delen van Nieuw-Zeeland) hebben we gewacht op de boot die ons naar Milford Sound zou brengen. Een stukje van de fjord hebben we dus al gezien. Na lekker te hebben gedouched in Te Anau Downs (heeeerlijk!) hebben we 's avonds in Te Anau een bar bezocht: de Redcliff Bar.

Binnenkort meer! Dan zal ik ook weer nieuwe foto's uploaden :)! Nu gaan we via een wasstraat op weg naar de autoverhuurder en dan door naar het vliegveld in Christchurch.

Tot snel!

Liefs,
Carmen